Morze wrze

Morze

Tyle wysp na wodzie

zbudowaliśmy tratwę

ale one

tyle ich

szklanych

nieprzebranych

gładkich

Ronią łzy

kruszą spoiwa

wołają sztorm.

Czeka na nas

morze kochany

mówiłeś

dotknij ich

zimnych policzków

nie da się ogrzać

-

dla mnie oczy płoną

nie skóra

teraz popatrz

morze wrze

I ta twoja kotwica

wiesz dobrze -

ściąga mnie w głąb

Dziób

Dziób

Szła do ciebie

odwracając się wpół

z nogą przypiętą do podszewki

jego marynarki

schodziła krążąc

fraktalem

odbijając się we

mgle niknąc

już myślałam

że nie sięgnę dna

ale podała mi rękę

i jest

siostro

czy wiesz

zabiłyśmy dziób

wymierzony prosto

w ciemiączko

wołający z godziny zero

drżąc w grząskim

aphelium

obcinamy guziki

przecinamy szwy

zwijamy włosy

jesteśmy nagie

ja sarna

ty szkielet zwierzęcia

cała w lazurze

ubiorę cię sobą

ubiorę cię nim

wzejdziemy

niespiesznie

na nowo.

Cisza

Cisza

Mogłabym ci gotować

krajać w paski

meduzie parzyć

parzydełka

w kłębach pary

znad łąki

w wielkim kotle

warzyć zupy gęste

w których falach

pływają szczupaki

łowiłabym je

jedną dłonią

dla ciebie

głaskała drugą

od spodu

mogłabym ci rozpalać ogniska

i w szerokiej spódnicy

jak w maku

szukać snu

na łące

już nas nie ma

ciche ptaki

szepczą

o burzy

z łyżką

wytruganą jak Pinokio

wciąż

czekam

na twój głód.

Plecy

Plecy

boję się

twoich czarnych pleców

na nich nosisz

głodną paszczę

nocy 

się boję

i twoich jadowitych węży

co bez namysłu

bez oczu

zaklepione w twardym pancerzu

w skórze

zaciśnięte

odlane

karmiąc je

moim strachem

co rano

nocy się boję

węży się nie hoduje

na mleku

Resztki

Jedliśmy z jednej ręki
wklęsłej jak dno oceanu
i było nam
ciągle mało 

Mam za krótką szyję
i zbyt wąskie dłonie
nachyl się
chłepcz
wystaw czułki
zwierzęta wyszły
z lasu

A tu na wrażliwym gruncie
nie stosujemy my
homines sapientes
wyuzdanych sztuczek
ewolucji
Z nogami w górze
z palcem zanurzonym
w gęstwę
wyjadamy resztki
---

Wokół nas świat cały
bez skóry
i tylko jedno pytanie
jak się do niego
przytulić.

Pole

Pole

Wracamy z pola

bitwy umazani

łzami

trupów tyle

usłane nimi kojce

pełne futra

nieśliśmy na sztandarach

pokój

falował ciepło

iskrzył się

w pełnym słońcu

przeszliśmy

niezauważeni

Smoki

Smoki

Zapukałeś i otworzyłam
zdziwiły cię moje meandry
grząskie
rzekłeś
widzę oczy bazyliszka
w twoich ciemnościach
zapadam się coraz głębiej
czekaj
wzrok powoli
przyzwyczaja się do ciemności.

Głuchoniemy
zwyczajnie jak przy garnku
zapałką
stanąłeś mi w gardle
i nie zdążyłam krzyknąć
że u mnie (nigdy! pamiętaj!)
się nie pali.

Twoje odwiedziny
okazały się brzemienne
w sadło, mięso i śmierć.
Dobra robota - powiedział Jaś
wyciągając z czarnej cuchnącej pieczary
zaskoczone spopielałe
ciało.

Nie, uwierz mi
po prostu
nie lubię siarki
Nie wiedziałam
że moje ziemie
rodzą gady
o takich
pyskach.

List

List

my rozbitowie z wysp odroczonych zdani

na łaskawość zwierząt zza granicy

na ich ślepe oczodoły

na pokruszone czasem zęby

na zdrętwiałe od zimna pazury

czekamy

na przesunięcie granic

postulujemy demokrację ducha

prosimy o przyjęcie na łono monotonii

barbarzyńców i zapomnianych

niekochanych i niekochających

szaleńców i pokalane dziewice

to my

jesteśmy tym cichym szumem zza oceanu

(kojarzysz?)

czekamy na przyjęcie

a nasze ciała rosną rosną rosną

a nasze myśli potężnieją

bo nasze drobne grzechy budują

rosłe postumenty

prosimy o przesunięcie granic

my i nasze zwierzęta.

Wiatr

Wiatr

Czasami wodząc myślami

niezgrabnie

czuję

że 

chciałabym umrzeć.

Lecz to

(zawsze jakieś) 

wyjście

nie jest 

nim wcale.

Musiałabym

znów się urodzić

i iść z Tobą

pod rękę

pod wiatr.

Bo przecież 

wiem o tym
dobrze

wiatr

nie umiera nigdy.

Lubię siebie

Lubię siebie

Tak bardzo lubię siebie
jeść
smakować siebie
do wewnątrz
zaglądać

Ponoć na zewnątrz
świeci słońce
i między gałęziami
drzew
widać je
czasem
lubię nie myśleć o tym

Bo wolę
sięgać w ścięgna
szukać źródeł
łez
w żyłach
w źródłach
szukać łez
nie sposób

Tak bardzo lubię siebie
jeść
że tobie nie dam
ani kęsa.

Świt

Świt

Zaraz po zachodzie

wstawał nowy świt
i nawet
nie zdążyłam
zamknąć oczu.

Ściskając serce
jak głośne niemowlę
proszę cię
o chwilowy
niebyt.

Niech zsinieję

a

 moje rzęsy

opadną 

jak popiół.

Zjem go

(potem)

i naznaczę swoje 

czoło

i pochylę się

i będę gotowa

na 

zmartwychwstanie.

Tylko teraz -

Proszę cię

o chwilową

śmierć.

O zakrztuszenie wodą

blask

śmierci klinicznej -

Potrzebuję pauzy

Boże

potrzebuję umrzeć 

daj mi

śmierć

nie-życie

Nie daj mi życia

w Panu

daj mi zasnąć.